Morinda citrifolia Linne = Morinda bracteata Roxburgh, czyli noni (Indische Maulbeere) niem. Indischer Maulbeerstrauch, Indischer Maulbeerbaum; ang. Indian mulberry; fr. Morinde, zaliczana do rodziny marzanowatych – Rubiaceae, występuje w Australii, Polinezji, Południowej Azji i w Ameryce Środkowej. Jest to krzew lub małe drzewko, dorastające do 10 m wys.

Surowcem leczniczym, stosowanym w medycynie ludowej wymienionych krajów jest korzeń noni – Radix Morindae (Morindawurzel). Jest bardzo trudny do pozyskania, choć założono wiele upraw, jednak jego pozyskanie wiąże się ze zniszczeniem uprawy, stąd jest kosztowny i rzadko stosowany poza obszarem Azji i Australii. Zawiera glikozydy antrachinonowe, np. nordamnakantal 1,7%, morindon 0,5%; flawonoidy, irydoidy (asperulozydy), trójterpeny (kwas ursolowy); skopoletyna. Jest to środek przeciwkrwotoczny, przeczyszczający, przeciwzapalny, przeciwreumatyczny.

Korzeń służył również do otrzymywania czerwonego barwnika. Wyciągi z korzenia Morinda citrifolia obniżają podwyższone ciśnienie krwi, działają hipoglikemicznie i przeciwastmatycznie. Mają właściwości inhibitora kinazy tyrozynowej przez co hamują rozwój nowotworów. Stosuje się odwar. Gotować 20 minut. Dawka dzienna korzenia standardowa 10-15 g. Zatem sproszkowany korzeń w ilości 10-15 g gotować w wodzie, np. w 0,5 l. Uzyskany odwar podzielić na 3 dawki i przyjąć w ciągu dnia. Wskazania (radix): zaparcia, nowotwory, nadciśnienie, cukrzyca, artretyzm, reumatyzm. W medycynie ludowej stosowany jest również liść – Folium Morindae o działaniu ściągającym i przeciwgorączkowym, ponadto odwar z liści przy stanach zapalnych jamy ustnej i gardła.

W Europie i USA znany jest sok z owoców noni, łatwo dostępny, ale obłożony ogromna marżą. Sok noni, zgodnie z z informacją Commission européenne a défini ce jus comme nouvel ingrédient alimentaire (2003/426/CE DÉCISION) należy do nowej żywności i nie posiada właściwości leczniczych. Wg ogłoszenia Bundesamt für Gesundheit BAG (Szwajcarski Federalny Urząd Bezpieczeństwa Zdrowia Publicznego sok noni nie posiada właściwości leczniczych i nie wolno rozpowszechniać informacji na temat jakoby sok ten leczył choroby.

Jest normalnym sokiem owocowym, o właściwościach odżywczych nie przewyższających wartości innych soków owocowych. Niektóre firmy kierujące się wyłącznie chęcią zysku rozpowszechniają niekiedy fałszywe informacje na temat roślin, stwarzają jakieś ideologie i szereg mitów, a niektóre nawet głoszą istnienie w roślinie związków, których biochemia akademicka po prostu nie zna. Tak się stało z noni w której występuje wg dra Ralpha Heinicke związek prokseronina (proxeronine). Stworzył nawet patent na prokseroninę, ale nigdy nie wyodrębnił tej substancji. Również innym fitochemikom nie udało się potwierdzić istnienia prokseroniny i kseroniny.

Wg teorii Heinicke w owocach noni występuje enzym prokseronaza oraz prekursor alkaloidu (kseroniny) – prokseronina. Enzym powoduje przekształcenie prokseroniny w kseroninę, która jest wbudowywana w białka komórkowe i zapewnia ponoć ich stabilność strukturalną i odporność na nowotwory oraz stany zapalne. Kseronina ma występować we wszystkich żywych komórkach, zarówno roslinnych, jak i zwierzęcych. Umożliwia regenerację i wzrost komórek. Niektóre firmy sprzedające sok noni posunęły się dalej i głoszą iż sok noni, dzięki zawieraniu prokseroniny i i prokseronazy powoduje odwrócenie procesu chorobowego (np. nowotworowego) komórek, jak przy dotknięciu czarodziejską różdżką.

Aktualnie nikomu nie udało się tego potwierdzić, a enzymy i sam alkaloid jest wg współczesnej wiedzy biologicznej fikcją. Należy jednak przyznać, że jest to majstersztyk komercyjny, który podziałał na miliony ludzi, którzy kupują sok noni. Plik: Xeronin.jpg Kseronina i dr Ralph Heinicke W opublikowanej Opinion of the Scientific Committee on Food EUROPEAN COMMISSION HEALTH & CONSUMER PROTECTION DIRECTORATE-GENERAL SCF/CS/NF/DOS/18 ADD 2 Final 11 December 2002 sok znajdziemy załącznik: Compositional Profile of Tahitian Noni juice, który prezentuje zawartość składników odżywczych soku noni: imageimage Owoce noni zawierają witaminy, sole mineralne, kwasy tłuszczowe, białka i aminokwasy. Zawartość irydoidów o działaniu leczniczym jest niska i są to asperulozyd, dezacetyloasperulozyd i kwas asperylozydynowy.

Korzenie i liście zawierają 3-4 razy więcej irydoidów niż owoce. Specyficzny smak i zapach owoców i soku z nich uzyskanego pochodzi od kwasów tłuszczowych: n-kapronowego, n-kaprylowego, etylokaprylanów i etylokapronianów, ponadto estru metylowego etylokaprylanu; estry tłuszczowe trisacharydów (noniozydy E-H). W owocach występuje również beta-karoten, luteina, flawonoidy (rutyna). Owoce działają rozwalniająco i są źródłem polisacharydów oraz średniołańcuchowych kwasów tłuszczowych. Polisacharydy działają immunostymulujaco, podnoszą poziom TNF-alfa, interleukiny 1beta, 10, 12p70, interferonu – IFN-gamma i tlenku azotu. Niektórzy autorzy donoszą jednak, że noni obniża NO (indukowanej NO syntazy) z LPS-activated peritoneal macrophages (aktywowanych otrzewnowych makrofagów).

Ponadto wyciągi alkoholowe z owoców noni wpływają przeciwzapalnie i przeciwcukrzycowo. Aktywują granulocyty i przez to mogą wpływać przeciwnowotworowo /Dasgupta A., Hamett-Stabler C.A. 2011 r./. Moim zdaniem sok może mieć działanie farmakologiczne z uwagi na zawartość średniołańcuchowych kwasów tłuszczowych i polisacharydów mających zdolność wywoływania immunizacji (patrz również o kwasach tłuszczowych https://rozanski.li/?p=1253). W naszym klimacie roślinami o podobnym profilu chemicznym są: przytulie – Galium, Polygonum cuspidatum = Fallopia japonica = Polygonum japonicum, owoce rokitnika, owoce kaliny i Prunella vulgaris, które należy połączyć i zażywać ze wspomnianymi kwasami tłuszczowymi.

https://rozanski.li/2694/morinda-citrifolia-linne-morinda-bracteata-roxburgh-noni/