Historia Aromaterapii 

Chociaż termin Aromaterapia został użyty dopiero w roku 1928 przez francuskiego chemika Rene Maurice Gattefosse, olejki eteryczne i ekstrakty roślinne znane były ze swych właściwości leczniczych od tysięcy lat.

Najstarsze wzmianki o roślinach wykorzystywanych w celach leczniczych sięgają 10,000 lat p.n.e. można je również znaleźć w źródłach sumeryjskich i egipskich datowanych na 2500 lat p.n.e. jest to ogromna składnica wiedzy.

Świetnym przykładem takiego źródła jest Papirus Ebers (1800 p.n.e.), który zawiera informacje dotyczące wykorzystania roślin i ich właściwości aromaterapeutycznych w medycynie, oraz ich wewnętrznego i zewnętrznego zastosowania min na problemy związane z układem oddechowym.

Starożytnym Egipcjanom przypisuje się również wynalezienie pierwszej destylarki, która pozwoliła na ekstrakcję olejku eterycznego z drzewa cedrowego. Egipcjanie używali do mumifikacji zwłok swoich zmarłych mieszanki olejków składających się z goździka, cynamonu, gałki muszkatołowej i mirtu.

Mniej więcej w tym samym okresie w Chinach, Cesarz Shen-Nyng (2838 p.n.e.) wynalazł sposób na uprawę ziół i upowszechniał wiedzę na temat medycyny naturalnej. Manuskrypt zatytułowany “Klasyk Żółtego Cesarza o Medycynie” (2598 p.n.e.) opisuje metody ucisku będące prekursorem akupresury.

W tamtych czasach w kulturze chińskiej znane juz było wykorzystywanie kadzideł w czasie ceremonii religijnych. Wkrótce potem w Indiach powstał manuskrypt Rig Veda, który zawierał opis ponad tysiąca roślin i ich właściwości leczniczych.

Istnieją również dowody na to, że w Kaszmirze produkowano wtedy wodę różaną w procesie podwójnej destylacji. Teksty medyczne datowane na 1700 p.n.e. wskazują na to, że Babilończycy używali mirtu i ‘esencji cedrowej’ w wielu swoich recepturach, co wskazuje na fakt, że posiadali oni pewna wiedzę o procesie destylacji.

Jednakże cywilizacja starożytnego Egiptu miała największe wpływy w ówczesnym świecie rozciągające się od Egiptu, przez Mezopotamię, aż po wyspy greckie gdzie w pierwszej połowie XIII wieku p.n.e. praktykował zielarz Asklepios wraz ze swoimi córkami Panacą i Hygią.

Historia zielarstwa rozwijała się powolnie aż do czasów ‘ojca medycyny’ Hipokratesa (460-377 p.n.e.), który stworzył bardziej naukowe podstawy traktowania tego tematu, oparte na diagnozie i odpowiednim leczeniu.

Hipokrates stworzył nie tylko receptury oparte na leczniczych właściwościach roślin, z których wiele jest w użytku do dnia dzisiejszego, ale także praktykował metody okadzania zarówno w celach aromaterapeutycznych jak i leczniczych, był zwolennikiem masażu i kąpieli ziołowych.

Teofrastowi przypisuje się rolę ojca botaniki, który szczególnym zainteresowaniem darzył rośliny aromatyczne. Megalus stworzył perfumy o nazwie ‘Megaleion’, które bazowały na aromacie mirtu, były tłuste i z tego tez powodu używane były również jako maść lecznicza na problemy z układem oddechowym i na drobne skaleczenia skóry.

Rzymianie również używali roślin leczniczych, ucząc się od Egipcjan destylowali wody aromatyczne, a do masażu wykorzystywali oleje. Pedaniu Dioscarides w 60 roku n.e. napisał V tomowe dzieło p.t. De Materia Medica zawierając w nim opis ponad 600 roślin leczniczych, oraz informacji dotyczących zmian biochemicznych w zależności od rodzaju gleby, pory roku, wieku rośliny itd. Jego dzieło uwazane jest za prekursora wszystkich tekstów farmaceutycznych.

Claudius Galen (131-201 n.e.) napisał ponad 500 traktatów naukowych z zakresu medycyny. W IX wieku iracki uczony Al-Kindi (800 – 870 n.e.) spisał wiedzę dotyczącą olejków eterycznych. Z jego dzieła p.t. „Medyczny Formularz” wynika, że destylacja olejów eterycznych była dosyć popularna i że posiadał on wiedzę jak pozyskać czyste naturalne substancje z roślin.

To sugeruje, że w czasie Ciemnych Wieków Średniowiecza Arabowie rozwinęli i udoskonalili swą wiedze w tym temacie.

Al – Kindi napisał również książkę O Chemii Perfum i Destylacji, która zawiera ponad 100 przepisów na wykorzystanie olejków eterycznych, a także opisuje schemat i zasady działania destylarek.

W XI wieku perski medyk i filozof Avicenna napisała swoją V tomową encyklopedię „Al-Qanun fi al-Tibb”. Wymyślił on również przewód chłodniczy do destylarek, który umożliwił bardziej efektywne pozyskiwanie olejków eterycznych.

Mniej więcej w tym samym czasie europejscy alchemicy ulepszali procesy destylacji w poszukiwaniu złota. Hipokrates pisał o 4 temperamentach: sangwinicznym, cholerycznym, flegmatycznym i melancholicznym które korespondowały z 4 żywiołami: ziemia, powietrzem, ogniem i wodą.

Destylacja była postrzegana jako oczyszczenie, i skoncentrowanie duchowej mocy w brakującym elemencie „kwintesencji”. Etapu destylacji porównywane były do etapów przemian wewnętrznych, rozpuszczania i połączenia; separacji (czerń, żelazo), ekstrakcji (biel, żywe srebro), fuzji (czerwień, siarka), sublimacji (złoto, lapis).

Poszukiwano piątego elementu „ether”– stąd nazwa „eteryczne” dla olejków pozyskiwanych z roślin. W XV wieku (okres renesansu) wiele esencji było juz w powszechnym użyciu min esencja cedrowa, z kadzidłowca, z jodły, różana i szałwiowa.

Był to okres wzmożonych poszukiwań nowych substancji, a także wiele nowych przypraw zostało w tamtym okresie przywiezionych do Europy. W tamtym okresie Paracelcus (1490-1541), szwedzki alchemik stworzył pojęcie ‘esencji’.

Jego badania radykalnie zmieniły podejście wszystkich do natury alchemii, koncentrował się on na oznaczeniu substancji aktywnych w każdej roślinie. XVI i XVII wiek był czasem wielkich aptekarzy, najbardziej znany z nich to Nicholas Culpeper (1616-1654). Otworzył on swoją aptekę w Londynie i napisał dzieło p.t. „The English Physitian” w którym zawarł obserwacje na temat ziół i ich astrologicznej natury.

W roku 1664 Krauter Book została opublikowana w Niemczech – zawarto w tej księdze zastosowanie dla ponad 3000 europejskich roślin. W następnym wieku olejki eteryczne zyskały swą popularność w medycynie, a plaga dżumy, która nawiedziła Europę w tym czasie jeszcze bardziej umocniła ich rolę leczniczą.

XIX wiek był czasem rozkwitu perfumiarstwa, a Montpellier, Narbonne i Grasse we Francji stały się głównymi ośrodkami perfumiarskimi. Rosło zapotrzebowanie na szlachetne zapachy, a ówcześni naukowcy pracowali nad identyfikacją głównych składników olejków eterycznych.

Chemicy wyróżnili podstawowe części składowe olejków eterycznych i pogrupowali je pod następującymi nazwami: ‘geraniol’, ‘citronellol’ itd.

We wczesnych latach XIX wieku, Szwed o imieniu Per Henrik Ling, stworzył technikę masażu opartą na wiedzy z zakresu gimnastyki, anatomii i fizjologii. Ta metoda masażu obecna jest w aromaterapii do dnia dzisiejszego.

Na przelomie XX wieku W. Hale-White – lekarz i wykładowca w szpitalu Guy w Londynie opublikował dzieło p.t. „Farmakologia i terapia”, w którym znajdował się osobny rozdział o olejkach eterycznych i masażu.

Zalecał on masaż na różne rodzaje dolegliwości, a także udało mu się określić efekty lecznicze niektórych olejków.

W 1928 roku, francuski chemik Rene Maurice Gattefosse stworzył termin ‘aromaterapia’ i szczególnie zainteresował się leczniczymi właściwościami olejków eterycznych po tym jak zanurzył swoją poparzoną dłoń w naczyniu z olejkiem lawendowym, które akurat stało najbliżej.

Po krótkim czasie Gattefosse był zaskoczony jak szybko i bez blizn zagoiła się jego dłoń. W rezultacie stał się on najbardziej zagorzałym adwokatem olejków eterycznych jako całości, bez rozbijania ich na części składowe.

W 1937 napisał książkę Aromatherapie: Les Huiles essentielles hormones vegetales, która do tej pory jest w druku.

Olejki eteryczne znajdziecie Państwo w naszym sklepie:

http://biolander.com/olejki-eteryczne/c/

Zapraszamy!